U znajomego gospodarza, z kompostu zaczęły wyłazić wielkie opancerzone stworzenia. Po kilku latach pędrakowania, potem zimowania w wielkiej komorze, na świat przychodzą rohatyńce nosorożce. Wolą nocny tryb życia, ale zdarza się, że pojawiają się jeszcze w dzień. Przyglądam się im zawsze z wielką uwagą. Ich powolne ruchy przypominają największych zawodników sumo, a pancerz przypomina wielkich rycerzy. Wielki róg nawiązuje do nosorożca. Guzy na przedpleczu nadają mu nieco charakteru triceratopsa. Nagromadzenie cech tak różnych, tak bardzo wyraźnych powodują, że mamy do czynienia z tworem jakby z innej planety. Widać w tym ślepego zegarmistrza, który pozwolił genom na dostosowanie się do środowiska pełnego zbutwiałego drewna, dziś także trocin czy kompostu. W zasadzie ten ostateczny strój imago służy tylko do zrobienia wrażenia na partnerce, do ukazania swoich walorów i spełnienia małżeńskiej powinności. Potem, w ukryciu kompostowej pryzmy zaczyna się zwykłe, przyziemne życie. Jedzenie, jedzenie, jedzenie, wydalanie, jedzenie, zima, jedzenie, jedzenie, jedzenie, wydalanie i tak 3 do 5 lat. Tyle czekania na maj, na ciepłą noc, a potem jeszcze musi uważać, żeby go jakaś sowa nie zjadła, czy bocian nie trafił. Czasem trzeba się schować na parę lat w kompoście i liczyć, że w końcu uda się wyjść w lepszym czasie.

Obrazy