Moje oczy przedzierały się przez mgły poranka, czułem jak wilgoć z łąk zastyga na mojej twarzy. Pierwsza pleszka w borze rozpoczęła swój nostalgiczny koncert, a z bagien odzywał się zagubiony w czasie kumak. Z każdą chwilą śpiewów ptasich było więcej i więcej. Rudziki, kosy, śpiewak, krzyczący myszołów i dokazująca na łące pokląskwa. Wszystko to rozcinała swoim pewnym się głosem kukułka. Czułem, że słońce za chwilę obudzi resztę śpiącego jeszcze czasu. Świt biegł w kierunku dnia, nie zważał na sen potrzosów i idących dopiero na odpoczynek rzekotek. Na suchej gałęzi osiki pojawiały się kolorowe duchy. Za jasno by nie zwolnić migawki, za ciemno by oczekiwać poukładanych, ślicznych, albumowych żołn. Zostałem przy świcie, pełnym tajemnic, pełnym zapachu parujących mokradeł. W pobliżu, zdaje się cały swój strój wylał podążający nocą na żer bóbr. Nos miał za swoje, ale oczy delektowały się tym, co przez mgłę. Rozmalowane świtem żołny sprawiły mi ogromną radość. Dały poczucie malarskich przeżyć, bez pędzla w dłoni. Żołny przed wschodem słońca i ich dynamiczne emocje. Bez bycia w przyrodzie dni byłyby jakieś szare.

Baśń Obrazy