Sztuka ukryta w skrzydłach bardzo rzadkiej przeplatki aurinii zatrzymała mnie dłużej, na niewielkiej łące. Najpierw, jako biolog, widziałem w skrzydłach Aurinii (dziś przez duże A – SZ jak sztuka) widziałem pięknie kolorowe pola środkowe, wewnętrzne, nasadowe. Kreśliłem wzrokiem po żyłkach kubitalnych, postkubitalnych, szukałem żyłek radialnych, medialnych czy kubitalno-radialnych. Zadawałem sobie pytanie o komórkę środkową i plamki. Czy jest strzępina? Z tego patrzenia zapomniałem jednak, że jestem biologiem i zacząłem widzieć w skrzydłach przeplatki lampę witrażową Tiffany. Każda komórka swoim bursztynowym światłem przepełniała wziernik aparatu. Docierało do mnie coś, czego gołym okiem nie widać było na łące. Wracałem do gotyckich witraży, przez które delikatnie przesącza się popołudniowe, ciepłe światło. Czułem się trochę, jakbym znalazł mały zakątek na dużej zielonej łące, gdzie ktoś chciał pozostać sam na sam w bursztynowej komnacie skrzydeł. Wystarczyło przesunąć wzrok o kilka centymetrów i wszystko wracało do zwykłości. Kończyło się światło, motyl owszem ciekawy, ale nabierał atlasowych, poukładanych barw. Zostałem z ulotnością bursztynowego światła w skrzydłach. Dostałem od przeplatki sporo czasu na swoje zachwyty. Ciepło, grające świerszcze i mała zapalona lampka w soczystej zielonej trawie. Cichy zakamarek w majowym labiryncie źdźbeł.

Baśń Obrazy