Zatrzymałem się nad oczkiem z jaskrami wodnymi. W głębokiej już zieleni wiosny, biała wyspa kwiatów zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Ubrane w identyczne uniformy kwiaty, wydawały się jak kopia jednego. Zastanawiałem się, jak w jednolitej masie znaleźć jakąś odrębność. Kwiatki sterczały jak na jakiejś akademii ku czci w Korei Północnej, a nawet jeszcze gorzej bo nie było tu trybun i inaczej ubranych tyranów. Jednolitość dawała piękno, ale też nudę. Nasze oczy, niczym szerokokątne obiektywy ostrzą bardzo szeroko. Głębia po horyzont. Wszystkie trawy przed oczkiem, kwiaty w oczku, trawa za oczkiem i jeszcze trochę w naszym mózgu stają się ostre. Za dużo na raz.  Tu nie ma miejsca na wrażliwość, na zachwyt. Wystarczy jednak zmienić perspektywę, położyć się, spojrzeć jak żaba w oczerety i nagle świat zaczyna rysować się inaczej. Gdy do tego jeszcze rozmyjemy daleką dal i bliską bliskość nasze jaskry zaczynają nam coś nowego oferować. Takie patrzenie pozwala skupić się na szczegółach, na wyciągnięciu z impresjonistycznych plam realistycznych fragmentów. I tu zaczyna działać wrażliwość. Pojawiają się skojarzenia, odniesienia, alegorie, wracają wspomnienia. W głowie tworzą się unikalne wzory. Projektanci tkanin użytkowych zobaczą w tym pościel. Malarze wrócą sobie do Paul Cézanne’a. Malarze pokoi wstawią tapetę do pokoju dziecięcego. Szwacz uszyje piżamę. Szalony fotograf położy w tych kwiatach modelkę. Koń z przyjemnością zeżre urokliwe piękno, a bocian wyłowi z kałuży wszelkie objawy życia. Nie wiem, co z tym zrobią piekarze, żeglarze, informatycy, fizycy czy astronomowie. Wiem tylko tyle, że trzeba się czasem zatrzymać i w wysychającej kałabani odnaleźć swój obraz, swoje patrzenie, swój świat na miarę swojej własnej wrażliwości. Ot taka filozofia nad kałużą.

Obrazy