One w różach po polu biegają, zwiewne z makowej rodziny. Oni zżółknięci lśnią w słońcu wieczornym. Wszystko na łące przerytej przez dziki, gdzie chwasty mogą wejść z każdej strony. Wokół zielono, mniszki na chwilę chcą starcom dorównać, ale czas ich zamienia w szare brody dmuchawców. A starce jakoś nie siwieją, chcą towarzyszyć rozlanym dymnicom. Chcą być młodzi w swoim kwitnieniu. Żółte patriarchalnie otacza różowe. Nie jest to świat jakiś odległy, rzadki czy wymarzony. To świat chwastów, tych pospolitych, co wiosną zlewają wszelkie otwarte powierzchnie. Tam gdzie nie dotarła chemia, tam gdzie miedza lśni między monokulturami, tam gdzie nikomu nie przeszkadza wolny, niczym niepohamowany rozwój.  Wszędzie tam pojawiają się pszczoły i inne owady zapylające, kręcą się jak opętane i zbierają milionowe części metra sześciennego ukrytego w płatkach nektaru, by w ulach stworzyć tony wielokwiatowych miodów. Dymnica pospolita to wyjątkowe ziele związane z wątrobą i układem pokarmowym. Od zawsze stosowane w medycynie ludowej. Mnie zachwyciły barwy tych jakże pospolitych roślin, które rozlały się wieczorem na trawy ogrodu. Znów przyrodnicza baśń, znów malarski czas w otoczeniu muzyki granej przez owady. Prosty świat, daleko od tłumów. Zostawiłem za sobą zwiewne tancerki dymnice i wysokich, przystojnych starców – przed wieczorem.

Baśń Obrazy