Dudek przyleciał niedawno z południa. Był gdzieś w Afryce, gdzie przezimował trudny czas naszej zimy. Kamień, granit przybył do nas ze Skandynawii z ostatnim zlodowaceniem. Leży w lesie od tysięcy lat, mniej więcej 150 tysięcy. Zderzenie dwóch skali, dwóch światów sprowadzonych do teraźniejszości. To niezwykłe przeżycie rozciągnąć miedzy dudkiem a kamieniem historię doliny na przestrzeni tylu lat. Ochłodzenia, ocieplenia, przybywanie ptaków z południa, odchodzenie, to dzieje się nadal na naszych oczach, teraz zdeformowane przez działalność ludzi. Ciepłolubny dudek i otoczak toczony przed moreną czołową z dalekiej północy, gdzie do dziś czerwone skały wychodzą na powierzchnię po odchodzących lodowcach. Dudek odświętnie biegał wokół kamienia, szukał jakiejś niezwykłej substancji, która mogłaby zamieniać ubożejące środowisko w świat pełen tłustych larw turkuci podjadków. Robił to z pasją i wielkim uporem. Metafora kamienia filozoficznego doskonale wpisywała się w obrazek na śródleśnej, piaszczystej drodze. Patrzyłem jak się uwija, jak szuka, jak wtyka dziób w delikatne rozpulchnienia piachu i przechodzi kilka kroków dalej. Zachowywał się jak lekarz ze stetoskopem, który szuka czegoś pod skórą. Zatrzymywał się co jakiś czas, jakby nasłuchiwał utajonego życia zza światów i zanurzał dziob w kwarcowej materii wyciągając kluchę, coś co przypominało woreczek napełniony szarym płynem. Po osłuchaniu miejsca wokół kamienia, zaczął osłuchiwać okolicę starego pnia, potem kolejnego. Nagle zostawił swój kamień, który okazał się tylko scenografią do jego polowania i bez filozoficznego zadęcia udał się na ciepłą jeszcze od słońca polanę. On nie potrzebuje filozofowania. Potrzebuje ciepłych piaszczystych dróg, polan, ugorów i bezpiecznej dziupli, z której wyfruną jego młode, by za rok wrócić do doliny, w okolicę skandynawskiego kamienia.

Obrazy