Szyja wyprostowana, nieco uniesiona głowa i ta charakterystyczna poza. Zamykasz oczy, widzisz świat z dzielnicy La Boca w Buenos Aires. Tańczący młodzi ludzie. Wyprostowani, poważni i powabni. Delikatny krok w tył, krok w przód, ugięte nogi. Corte – zatrzymana szyja w tańcu. Zastygła. Oczy patrzące gdzieś bardzo daleko. Quebrada – łabędź odchyla głowę do tyłu, robi to z takim wdziękiem i delikatnością, że trudno nie odnieść tego do tańca. Potem obrót, przejście do nożyczek i promenada. Głowa zawieszona na szyi jak na ciele tancerza. Jeszcze nagła Americana w prawo. Patrzyłem z bliska na siedzącego łabędzia i nie mogłem się nadziwić jak tańczy jego szyja. Wróciły obrazy z Buenos. Zapach grillowanej wołowiny, szum z klubów tango. Fortepian, akordeon, wszystko na żywo w klimacie pszczelego ula, duch Gombrowicza ukryty w portowych kolorach. Wśród tysięcy ozimin krzykliwy wyróżniał się swoją delikatnością i gracją. Niezwykłością. Był egzotyczny. Wręcz przesadzony jak na przedwiośnie. Mimo, że widzę je prawie każdego dnia, to spotkanie było szczególne. Jak rozmowa z kimś, kogo nie widzieliśmy od lat. Jak zapisana w głowie twarz jeszcze z czasów liceum. Nieporuszony tańczył. Na koniec odgiął szyję – Colgada – spłoszony nadjeżdżającą ciężarówką wstał w swej ociężałości tułowia i odszedł w kierunku partnera. Po czym, daleko już ode mnie zaległ w swoim świecie ozimin i znów zastygł w swoim tango. Taniec prawie bez ruchu, oczy w punkt, tajemniczy moment, zderzenie. Dobry czas do obserwacji krzykliwych, które właśnie siedzą cicho. Tylko ich szyje tańczą przed zbliżającym się szybko okresem lęgowym. Znów baśń, znów tajemnica, znów spotkanie.

Baśń Obrazy