„Jeszcze jedna noc” śpiewa mi w uszach niezwykła Yasmin Levy:

https://www.youtube.com/watch?v=67Y2qD_rtJ8&start_radio=1&list=RDEMV7DcIg1DnxgkyXxO6QGLcg

W rytm tego muzycznego upojenia na wyschniętym wianku, od ponad miesiąca buja się pan wróbel. Pojawia się tu około 45 minut przed zachodem słońca. Zasiada w wianku, składa głowę i śpi. Śpi czasem tak twardo, że można go wziąć do ciepłej dłoni. Oczywiście nikt tego nie robi.  Ten wróbel jest jak symbol czegoś odchodzącego, nostalgicznego i infantylnego. Zmniejsza się liczba wróbli, ale odchodzą też ludowe zwyczaje. Bardzo rzadko można spotkać wianek zawieszony przed wejściem do domu, który ma chronić od złego całe obejście. Poświęcone w oktawę Bożego Ciała wianki miały za zadanie być przy mieszkańcach. Kiedyś wianki z różnych ziół wisiały nie tylko przed domem, ale też w stajniach by chronić zwierzęta. Gdy bolał brzuch, głowa czy inne narządy, ktoś sięgał po magiczną moc ziół i robił napar. Mięta, rozchodnik, nagietek i inne, przy odrobinie wiedzy przekazywanej z pokolenia na pokolenie pomagały w podstawowych dolegliwościach, a że przy okazji były poświęcone, to może je uznać za wersję Forte. Być może moc suchych ziół pozwala wróblowi utrzymać puchate ciało bez pasożytów. Oczywiście wianek pozwala też zachować ciepło. Trochę pogańskie, trochę szamańskie doświadczenia mieszały się z religią i wszyscy czuli, że ta wisząca apteka ma znaczenie. Dziś tych wianków prawie nie ma. Mało ludzi poświęca czas na ich wyplecenie, a jeszcze mniej na poświęcenie. Natomiast, żeby wisiały u drzwi, to już naprawdę rzadkość. Wróbel i wianek, dwa symbole odchodzącego wczoraj pasują do zimowych wieczorów. Jeszcze jedna noc, i jeszcze jedna i tak mija zima w atmosferze wiankowego kadzidła.

Obrazy