Otwieram oczy nad ranem, a zza okna słychać antyfony żurawiej pary. Fotografuję srokosza, a za plecami krzyczy na bagnie żuraw do swojej żurawicy. Już nie tylko rano, ale przez cały dzień ta niezwykła pieśń zaczyna napełniać całą dolinę. Hormony ruszyły, rozrodcza kula toczy się już prosto do budowy gniazda. Nie mogę doczekać się lutowej pełni, bo wiem już, że i w nocy będą rozlegać się zalotne fanfary. Kochankowie staną do tańca, staną przed kolejnym sezonem i będą troskliwie pilnowali swoich skarbów, na własnym bagnie. Ich sprzymierzeńcem będzie woda, która zapewni bezpieczeństwo zniesieniu a potem młodym. Cały rozród tych wielkich ptaków, to wielka ceremonia naznaczona dostojnością, szacunkiem i precyzją w wyborze miejsca gniazdowego. Już widzę, że kolejne pary dolatują do swoich bagnisk i jeszcze po lodzie zaczynają przyglądać się środowisku. Gdzieś tu zbudują własne gniazda. Po porannym koncercie, obejściu swojej mokradłowej zagrody wylatują często na łąki i pola, gdzie żerują i krzyczą czasem na inne przelatujące pary. Sezon lęgowy żurawi w dolinie ogłaszam za otwarty. Klangor pisany hormonami już rozbrzmiewa od wczesnych godzin rannych.

Obrazy