Jeszcze uśpione, jeszcze ciche przymierzają się wolno do wiosny. Gromadzą wodę. Z każdym dniem ich otoczenia nabiera wilgoci. Świat niezwykły, baśniowy gotowy do wybuchu życia. Podzielony kanałami, oczkami, polanami. Pilnowane przez bobry nabierają kształtów. Wśród archipelagów trzcinowych i turzycowych wysp zapisane są ścieżki dzików, jeleni, wydr, bobrów, czasem łosi. Jeszcze skute lodem, jeszcze zamknięte w zimowej skorupie użyczają jedynie małych oparzelisk i przerębli, w których polować mogą zimorodki. Pod lodem gotują się już do wiosny cierniki, wzdręgi, szaleją miętusy. W blokach startowych zooplankton i fitoplankton, który czeka na strzał słońca. Czeka na cieplej, gęściej, więcej. Lutowe mokradła w niczym nie przypominają tych majowych. Choć pierwsze oznaki wszelkich godów słychać już w porannych klangorach żurawi, które wolno wracają do rewirów. Za chwilę (nawet w lutym) pojawią się ich pierwsze gniazda z piegowatymi jajami. Obudzą się żaby: te niebieskie, te bardziej brunatne i w końcu zielone, przyjdą zza światów zagrzebane grzebiuszki, zakumają wiosnę kumaki, a wodzie zaczną swój balet traszki. Rozśpiewają się potrzosy, potem podróżniczki, w końcu trzcinniczki, rokitniczki, łozówki i trzciniaki. Zadudni bąk, zaszczeka bączek. Bagna nabiorą barw, nabiorą głosów i cała ta zupa zagotuje się biologią przez duże B. Dziś Światowy Dzień Mokradeł – pamiętajmy, że dalsze osuszanie mokradeł zagraża przede wszystkim ludziom, nie popełniajmy samobójstwa regulacją rzek i jednostronną melioracją. Jak one żyją to i my będziemy. Choć trzeba tu włączyć myślenie na wiele pokoleń a nie na jakiekolwiek kadencje. Trzeba wyłączyć w głowie „chapanie”, bo z tego nic nie będzie. Niech bagna zagoszczą w Waszych głowach.

Baśń Obrazy