Przyzwyczailiśmy się do tych ptaków i może się nam wydawać, że były one na Dolnym Śląsku od zawsze. Jednak to dość nowy gatunek. Pierwszego osobnika zaobserwowano w 1940 roku pod Oleśnicą. Potem poszło już jak po maśle i dziś gnieździ się ich zupełnie dużo wokół domów. W zeszłym roku obserwowałem tokującego samca na skraju polany w lesie, dość daleko od samej wsi. Czyżby szukał nowych miejsc do zasiedlenia? Zobaczymy. Od grudnia za moim domem, na polach tuż za wsią zimuje blisko 200 osobników. Skutecznie żerują na ściernisku po kukurydzy, po czym zlatują się do sadu i okolicznych zadrzewień. Mają też towarzystwo w postaci jastrzębia, który dogląda czasem stada. Cała grupa, żyje swoim zimowym życiem, a dwie sierpówki nie opuszczają mojego podwórka. Nie lecą za stadem. Mają widać swój świat. Każdego dnia, gdy wychodzę na dwór siedzą na małej sośnie, zlatują czasem na trawę, albo zaglądają do psiej miski. Podjadają wróblom pszenicę i zimują po swojemu. Być może to para rewirowa. Jeszcze w listopadzie znalazłem pod orzechem włoskim pisklę sierpówki, które wypadło z gniazda. Być może, to właśnie tej pary. Ciekaw jestem jak szybko przystąpią do kolejnych lęgów. Może jeszcze tej zimy…

Warto dodać, że sukces sierpówek oparty był o ekstensywnych rolników i hodowlę drobiu na podwórkach. Codzienny dostęp do karmy dawał im szansę na utrzymanie się we wsi. Dziś muszą szukać pożywienia na polach, bo drobiu na otwartych podwórzach coraz mniej.

Obrazy