Cisza w całym lesie. Choć tuż przy ziemi… Strumyk zamarzał i nabierał na siebie kolejne tafle cienkiego lodu. Wszędzie tam gdzie nie docierał nurt, świeży lód zaczął pokrywać kaszkowaty śnieg. Delikatny plusk rozbijanych małych fal o ostre brzegi kier delikatnie przeszywał głuchą, leśną ciszę. Połamane trzciny tworzyły sieć mostków, wiaduktów, i wszelkich naturalnych labiryntów, które właśnie tego dnia, pod wpływem mrozu i śniegu, zaistniały w strumykowym łęgu. Jak po nitce, pośród tych trzcinowych budowli przemykał mały Minotaur – pół ptak, pół pomarańcza -, który sprawnie wyłapywał drobne ofiary, spływające z wodą na świeżą taflę. Dumny rudzik rozprawiał się z larwami chruścików (tak to wyglądało z daleka) i pająkami. Te, bez pomocy jakieś przygodnej Ariadny nie potrafiły wyjść z labiryntu. Nasz mały, zuchwały gospodarz strumienia nie miał litości dla tych przemarzniętych stawonogów. Z lubością wyczesywał je z napływającej wody i z zakamarków trzcin. Sam jeden, ze swoją pomarańczą toczył małe wojny nad strumieniem. Dziś nie miał konkurencji. Nie tylko nie było innych rudzików, ale też innych ptaków. Dumnie skakał po swoich latyfundiach. Po obfitym posiłku przysiadł na gałązce małego jesionu, rozejrzał się i po chwili zniknął w gęstym nawisie krzewów nad wodą. Pewnie za chwilę znów wyszedł na łowy w strumykowym świecie. Oby nie pojawił się tu tylko krogulec Tezeusz…

Obrazy