Mocne nogi, chwytne pazurki i wrzecionowaty kształt. Porusza się z niezwykłą precyzją. Chodzi nie tylko głową w dół, ale potrafi chodzić nogami do góry, pod poziomymi konarami. Zdolności arborysty pozwalają zaglądać mu tam, gdzie inne ptaki nie mają dostępu. To się nazywa znaleźć swoją niszę w środowisku. Oczywiście pełzną za nim delikatne pełzacze i depczą mu po piętach. Jednak ich subtelne dziobki raczej poszukują delikatniejszego pokarmu. Kowalik ze swoim dziobem używanym jak młotek ciesielski delikatnością nie grzeszy. Rozłupuje, rozkuwa, rozrywa. Owady, orzechy, okorki tylko rozpryskują się pod tym niezwykłym narzędziem. Wiosną używa dzioba jak kielni, kiedy to zamurowuje duże dziuple błotem i odchodami ssaków, tak by dopasować otwór do swoich rozmiarów. Dodałbym w nazwie zręczny, ale bardziej poprawnie byłoby „zdziobny”. Późną jesienią i zimą koczuje razem z sikorami, pełzaczami oraz raniuszkami i popiskuje sobie przy ciężkiej robocie. Potrafi robić zapasy. Poradzi sobie zimą z pewnością. Przy większych mrozach nie omieszka odwiedzić naszych sadów i ogrodów. W karmniku będzie rządzić jak w swoim rewirze. No chyba, że jakiś dzięcioł albo rozjuszony dzwoniec pokaże mu jego miejsce w szeregu.

Obrazy