Kołysał się monotonnie na wiotkich witkach przydrożnej brzozy niczym na karelskich drzewkach. Dzień stawał się coraz cieplejszy, a zaorane obok pole wydawało się kompletnie puste. Jednak dla myszołowa przyzwyczajonego do otwartych obszarów, taka czarna rola miała znaczenie. Wylądował na płycie tego rolniczego lotniska i zaczęło się. Nie czatował jak na myszołowa przystało, tylko biegał i na pieszo zbierał coś z powierzchni. Miałem już odejść, kiedy te dość zabawne podchody stały się tak częste, że już wiedziałem, o co chodzi. Na powierzchni czarnej gleby pojawiły się dżdżownice. Siedem stopni ciepła wywabiło te pierścienice na wilgotną ziemię. Myszołów biegał i zbierał to, co przyniósł mu dzień. Tak intensywnego polowania na pieszo jeszcze nie widziałem. Nie mogłem oderwać oczu od jego wojowniczego tańca. Żadna pierścienica nie miała szans. Nasz maratończyk przebiegł tak kilkaset metrów. Kiedy odchodziłem nadal pozostawał na polu walki.

Obrazy