Ćwiczyć, ćwiczyć i raz jeszcze żyć. Stara sokorzyna rozpostarła swe wielkie ramiona nad odrzańskimi błoniami. Topola matka. Matrona na madach zrodzona. Niegdyś złamana, radzi sobie doskonale na nadrzecznych aluwiach. Widzę jak z roku na rok nabiera mięśni na barkach i dźwiga swe ciężkie kończyny. Piękna, samotna i bardzo zależna. Jest pozostałością łęgów wierzbowo-topolowych. Te z kolei wymagają regularnych wylewów, tak by zasilać okoliczne drzewa w składniki odżywcze. Dziś to drzewo – topola czarna, jest zagrożone. W wielu miejscach wycofuje się, a młodych okazów za wiele nie widać. Susza dobierze się również do nadrzecznych łęgów. Ciągle jeszcze jednak, można zobaczyć niezwykłe drzewa. Kształtowane przez wiatr i wylewy. Same wybrały sobie miejsce do życia i jak widać radzą sobie doskonale. Nie do końca przypominają wzorzec z klucza do oznaczania drzew. Różnorodność daje obraz możliwości życia na ziemi. Często zaskakuje nas morfologia odbiegająca od przyjętego wzoru. To ciągle jednak ten sam gatunek, tylko trochę inny mix genów. Lubię określenie – ekspresja genów . Wszyscy jesteśmy wytworem ekspresji, wytworem możliwości nowych połączeń w helisie. Miłego wieczoru.

Obrazy