Mozolnie, krok po kroku, racica za racicą, stopa za stopą, wyznaczoną przez miedzę ścieżką podążały dwa światy. Ostatnia szczęśliwa krowa i ostatnia nieszczęśliwa wdowa. Idą z nasłonecznionej łąki, pełnej świeżej trawy, gdzie obfitość jedzenia, wody i szczęścia zdaje się być niewyczerpana. Jest jak dzieciństwo w naszym życiu. Łąka-młodość pełna kwiatów, kolorów i niespodzianek. Feeria barw i zapachów. Nieograniczona wolność. Kiedy zbliża się wieczór wszystko zaczyna podlegać innym prawom. Po prostej pod górę. Czasem podbiega, czasem zatrzyma się, aby zakosztować czegoś, co ostało się na wspinającej się ku górze miedzy. Takie łapanie chwil. Szukanie przed nocą smaków z łąki. Żeby nie zapomnieć, żeby zachować w sobie choć trochę młodości. Krowa przystaje. Patrzy jak nowe w postaci traktora dotowanego ze środków UE pędzi obciążone pługiem i pięćdziesięcioprocentowym kredytem w kierunku łąki. Przystaje też wdowa, z niską emeryturą i żylakami, umęczona podejściem opiera się na jakimś kiju. Nie jest w stanie dogonić krowy. Nie jest już w stanie wrócić na łąkę. Obie zatrzymują się jakby chciały zapobiec temu, co zaraz się wydarzy. Jeszcze się obracają, patrzą jak nowy traktor zaoruje łąkę. Za rok będzie tu kukurydza, będę dziki z ASF, będzie większa dotacja, ale nie będzie tu już bociana i krowy. Wdowa też będzie musiała zostać w zawilgoconym domu, przy tureckim serialu. Po krótkim czasie postoju i refleksji nad życiem obydwie ruszają.  Szaro już, słońce chowa się za dalekim horyzontem wzgórz. Krowa już nie poczeka. Biegnie rozpędzona jakby chciała szybko zmienić dotychczasowy świat. Jakby chciała uprzedzić swoją starość. Za nią coraz wolniej podąża stara kobieta. Widać, że każdy krok pod górę sprawia jej trudność. Obie wspinają się do ostatniego momentu ich życia. Do suchych wzgórz omiatanych silnym wiatrem, pyłów, które są wspomnieniami po twardych niegdyś skałach. Idą do odbitych w kamieniach zdjęć historii, do odcisków liści podobnych do zdjęć z albumu wdowy. Zamierzchła przeszłość geologiczna i zamierzchła przeszłość kobiety znaczona kolejnymi pokoleniami krów. Krowy nadal szybko biegną pod górę życia nie mając wielkiego wyboru. Wdowa idzie coraz wolniej, w sumie przez całe życie nie wiedziała, że ma wybór. Już prawie noc. Za granią wzgórza znika galopująca już krowa, po pewnym czasie znika też umęczona kobieta. Przychodzi noc. Życie jednak się nie zatrzymuje. Traktor nadal orze zieloną ciągle łąkę i oślepia okolicę nowoczesnymi diodami. Ciszę i spokój nocy rozcina ryk silnika, zapach kwiatów zamienia się w woń spalonego diesla. I tak odchodzą świat krowy i świat wdowy robiąc miejsce temu nowoczesnemu, szybkiemu, potrzebującemu sporo energii, mocy i przestrzeni. Kiedyś odejdzie traktor jak krowa wczoraj wieczorem i znów przyjdzie nowe. Jakie? Z pewnością inne. Wszystko, co jest inne od naszego dzieciństwa dla nas będzie gorsze. Dla młodych będzie dobre, bo to ich dzieciństwo. Obrazek, w którym zobaczyć można całe życie. Świat podążania, wbiegania i znikania.

Obrazy