Są rośliny, które widzimy bardzo rzadko. Są rośliny, które są zagrożone w całym swoim zasięgu występowania. Są rośliny w Czerwonych Księgach w obrębie danego kraju. Zdarzają się też okazy z europejskich czerwonych list oraz i światowej czerwonej listy gatunków zagrożonych IUCN. Wszystkie te kryteria spełnia Dichostylis Michela!  To jedna z najrzadszych roślin naszego kraju. Rośnie i to nie każdego roku na jednym ze starorzeczy w Łęgach Odrzańskich na Dolnym Śląsku. Nie pojawia zbyt często, choć podawali ją tu jeszcze Niemcy w XIX wieku. Później odkryli ją znów botanicy pod dowództwem Zygmunta Kąckiego w 2003 roku (pozdrawiam przy okazji dyrektora Ogrodu Botanicznego Uniwersytetu Wrocławskiego). Czasem jest do zobaczenia, częściej jednak nikt jej nie widział. W tym roku na jednej z plaż kilka niewielkich płatów znów się pokazało. Rośliny jeszcze mikroskopijne, ale już kwitną. Rosną blisko cibory brunatnej, choć mam wrażenie, że wolą być nieco bliżej opadającej wody. Pełnia kwitnienia zapewne za czas jakiś, jeśli nie przybędzie wody. Na dużo wody jednak się nie zanosi. W dolinie Odry sucho okrutnie. Przyglądałem się z ciekawością, bo interesuje mnie strategia rozmnażania tego gatunku. Jeśli mieszkasz w strefie zalewowej i jesteś jednoroczny to musisz zrobić wszystko, by po wyjściu z aluwiów od razu eksponować kwiat i myśleć o wydaniu nasion. Obok niego inne cudeńka namuliskowe z namulnikiem brzegowym. Wszystko jakby w innym świecie, trochę to taka baśniowa botanika. Mało ludzi o tym mówi, mało osób wie, a ze względu na ten mało zauważalny świat między wodą a roślinnością lepiej wykształconą wąski pasek botanicznych cudów wydaje się być tylko zieloną mgiełką. Ze względu na te wszystkie cudowne rośliny i zwierzęta, odcinek Odry między Brzegiem Dolnym a Głogowem powinien zostać objęty ochroną w postaci Parku Narodowego. To wielkie dziedzictwo przyrodnicze naszego kraju, tak samo ważne jak Wawel, Mickiewicz, Kościuszko i wiele, wiele innych rzeczy, które budują naszą tożsamość.

Obrazy