Wieczorem koło mojego nosa śmigały mało aerodynamiczne urządzenia. Wyglądały na ociężałe. Latały po prostych liniach trafiając w gałęzie i pnie drzew. Oj, pomyślałem sobie coś się dzieje. Kiedy rano pojawiłem się na pastwisku wszystko stało się jasne, choć zakamuflowane końskim nawozem. Statki powietrzne lądowały miękko w swoich ulubionych pryzmach, które jeszcze kilka dni wcześniej były generalnie trawą, trzciną, manną mielec i wszystkim, co można nazwać zielskiem. Cała ta bujna roślinność została poddana obróbce cieplnej i chemicznej w fabryce zwanej koniem. Taka fabryka, zwłaszcza, ta szczęśliwa z Fundacji Tara, chodzi po łące i zgryza. Zgryza, zgryza i oczywiście zgryza, a pancerne małe maszyny tylko czekają na produkty uboczne, niepotrzebne fabryce. Wtedy zaczyna się szał opancerzonych wozów bojowych, które jeżdżą po nierównościach pryzmy, drążą tunele i generalnie chowają się pod całym tym wysypiskiem legalnych odpadów z końskich faktorii. Przyznam, że fotografowanie żuków bojowych, z pięknie wypucowaną chityną nie jest takie proste. Żuki były jak konie! Te maszynki w zasadzie nie zatrzymują się. Kręcą się między kulami po wylądowaniu i myślą tylko jak zrobić sobie odpowiedni schowek na granicy ziemi i smrodu. Wszelkiej maści żuki gnojne ciągną z okolicy i korzystają z energii z odpadów. Taki recycling! Zderzenie małego, ale pancernego żuka z koniem ku mojemu zdziwieniu wygrywały te pierwsze. Koń pozostanie pluszakiem do głaskania, a żuk będzie zawsze pancerną maszyną. Będzie tym niezwykłym trybikiem w procesie krążenia węgla, ale też azotu i wielu innych pierwiastków, który przemieli zwracany środowisku koncentrat z roślin. Kto się cieszy z pojawu tych pięknych chrząszczy? Oczywiście czaple, bociany (jeśli trafią na wysyp), pójdźki a nawet borowce wielkie i sporo lądowych ssaków. Jeśli jest siedlisko i pokarm zwierzęta dadzą sobie radę. A my? A my powinniśmy zachowywać jak najwięcej siedlisk i robić sporo miejsca dla zwierząt!

Obrazy