Wracam do zimorodków i do ich zdolności kręcenia głową. Kiedy w swojej czatowni zasiada zimorodek, wszystko nabiera cech posterunku kontrolnego. Ten piękny ptak patrzy swymi bystrymi oczami na wszystko wokół. Zerknie w niebo, rozejrzy się po trzcinach, ale najbardziej interesuje go tafla wody pod ulubionym patykiem. Zatrzymuje głowę na chwilę, mierzy gdzieś w podwodne zakamarki i nagle strzał, by po chwili wrócić z rybką. Myślałem, że najbardziej absorbować go będzie polowanie lub zerkanie na ewentualne drapieżniki. Jego uwagę, przynajmniej w moich obserwacjach, najbardziej pochłania reakcja na inne zimorodki. Ten mój, wydawać by się mogło, pomnik spokoju, nagle dostawał szału, kiedy na oczku wodnym pojawiał się drugi. Latał wokół kęp trzcinowych, znikał nad rzeczką, pędził w zalany ols, znów wracał, piszczał jak to zimorodek, po czym zawisał na oczerecie i nie myślał o polowaniu. Dopiero po chwili, gdy oczko znów należało tylko do niego nabierał ochoty do patrzenia w wodną toń. Rybek może i dużo, ale warto pilnować jak widać własnych interesów.

Obrazy