Skwar leje się z nieba. Mozolnie każda nora zatykana jest zwitkiem siana, a obok wbijany jest kijek z tasiemką. Metr po metrze, krok po kroku, hektar po hektarze. W sumie kilkadziesiąt hektarów mają już nogi monitorujących, zielonych ludzików z Polskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody „Salamandra” z Poznania. Na koniec dnia, lub na drugi dzień nagrzane do czerwoności ludziki znów maszerują od nory do nory. Sprawdzają, czy suseł wypchnął siano (oznaka zajętej nory), czy też siano pozostało nienaruszone (nora nieużywana obecnie). Każda nora dostaje współrzędne geograficzne z GPSa. Każdy rok tworzy nową mapę nor na susłowej łące. Trudno policzyć susły moręgowane co do sztuki. Jeden pod ziemią, drugi nad ziemią i tak na zmianę, i tak co chwilę. Łatwiej jest policzyć zajęte nory i robić to każdego roku. Mamy wtedy tę samą metodykę i porównywalne dane z różnych powierzchni. Wstępne dane z liczeń wskazują, że mamy dobry rok. Nor jest dużo i populacja wydaje się stabilna. Z ciekawością zobaczę ostateczne wyniki i zderzę je z latami poprzednimi. Liczenie susłów to nagroda, za prowadzenie czynnej ochrony przyrody. Koszenie łąk, wypas, utrzymywanie susłów w wolierach rozrodczych pomaga w zachowaniu tego niegdyś wymarłego w Polsce gatunku. Warto pamiętać, że praca wielu osób przekłada się na zachowanie naszego dziedzictwa przyrodniczego. Mało ludzi, duży efekt.

Obrazy