Są tak blisko nas. Gnieżdżą mi się prawie pod oknem, ale nadal pozostają nieco tajemnicze. Dziś patrzyłem jak sierpówka przeglądała wszystko, co leżało na lekko zwilżonej przez nocny deszcz ziemi. Kamyczek? Ten nie. Okruch? Jakiś taki nieświeży. Okrągłe nasionko, orzeszek lipy? O tak, ten okazał się dobry. I tak po kolei sierpówka przesiewała całą powierzchnię. Wolniutko, z wielką delikatnością, z wyczuciem. Jakby miała za każdym razem do czynienia z czymś nowym. Jakby mierzyła coś nowego. Wszystko do oceny, wszystko do przymiarki. Nic na oślep. Bardzo mi się podobał brak pośpiechu. Jakieś takie wyważenie, spokój i przemyślane decyzje. Pojadła i odleciała na pobliski słup energetyczny, a tam odpoczynek i powolne rozmoczenie zebranych skarbów. Zazdroszczę spokoju i delikatności. To była lekcja wbrew zbieganej dziś ludzkości.

Obrazy