I przyszło lato rozgrzane do czerwoności, by już po chwili biel arktycznego powietrza zmyła upał znad horyzontu. Kiedyś, jako dziecko, czekałem na lato. Na ciepło, ciepłą wodę, wakacje. Pytałem sam siebie i bliskich, – kiedy w końcu będzie to lato? Dziś, kiedy usłyszałem z radia ogłoszenie o nadejściu lata, zdziwiony zadałem sobie pytanie – to już lato? Nie czekam na wakacje, nie czekam na ciepło, bo to akurat przychodzi w ostatnich latach już w kwietniu. Ze zdziwieniem odnotowałem, że skończyła się wiosna. Że wiosną kwitły lipy, że niebieska cykoria podróżnik kwitnie już od dwóch tygodni, że koszą już jęczmień w opolskim, że trawa na nieskoszonych łąkach sucha. Że gdy na chwilę wyszedłem z lasu i pojechałem do miasta, to zobaczyłem, że rozkwitło ono kobietami, a kwiatów w mieście teraz jak lekarstwo. Jakie będzie to lato po tej już wieloletniej suszy? Ta zmiana pór roku, wraz ze zmianami klimatycznymi trochę zaburza mi mój przyrodniczy świat. Nie było przedwiośnia. Złota jesień jakaś taka jak z bata strzelił. Zima szara prawie bez śniegu. A nadchodzące lato nie wiadomo jaką porę roku będzie udawać? Może to ten brak pór roku i tych charakterystycznych przejść między nimi zmienił zadawane przeze mnie pytanie. Może to mój pesel domaga się innego myślenia o zmianach. Nie wiem. Rano pożegnałem się kolorami wiosny i przywitałem się z nowymi kolorami lata. Wszystkim dziś świętującym zmianę pór roku, życzę kolorowego życia.

Obrazy