Patrząc na wszystkie przyrodnicze cuda zastanawiam się, kiedy w rozwoju człowieka pojawił się zachwyt pięknem. Chodzi mi o czas, kiedy nie było jeszcze malowideł na ścianach jaskiń. Najstarsze francuskie jaskinie z Abri Castanet datuje się na nieco ponad 37 tysięcy lat temu. Może już znaleźli starsze… Mi chodzi o jeszcze dawniej. Kiedy ludzie zaspokoili ten podstawowy głód jedzenia, a zaczęli mieć trochę czasu na zachwyt tym, co ich otacza. Chodzi mi o czas, kiedy odkrywali swoje światy. Czas, kiedy zaczęli tworzyć sztukę i otaczać się przedmiotami pozornie nie potrzebnymi do przeżycia. To moment, kiedy zaczęli się trochę odróżniać od innych zwierząt, bo zaczęli tworzyć dobra kultury. Wiadomo, że wzorowali się na tym, co widzieli, bali się, zachwycali się i poznawali wartość rzeczy bezwartościowych. Czy bezwartościowych? Zdaje się, że nie było by dziś jubilerów, gdyby te drobiazgi nie były wykorzystywane przez dobór płciowy. Trochę jak altanniki znosili zapewne do swych siedzib różne błyskotki, różne minerały. Patrzyli na nie i zaczynali wplatać je w codzienność. Zaczynali ich sobie zazdrościć, pożądać, a potem nawet się o nie zabijać. Tak właśnie patrzyłem na chrząszcza z rodzaju Cryptocephalus – zmróżka i nie mogłem się nacieszyć jego biżuteryjnością. Człowiek dawny musiał mieć pewnie takie dni, kiedy w jego mózgu, z pokolenia na pokolenie tworzył się jakiś splot nerwowy odpowiedzialny za świecidełka. Oczywiście większe szanse mieli ci, którzy dobrze polowali i nie zawracali sobie głowy koralikami, łatwiej im było choćby przekazać geny, ale widać i ci od kolorowych błyskotek też zaczęli swe geny przekazywać. Do tego stopnia, że dziś w centrach dużych miast, w witrynach sklepów i galerii więcej jest biżuterii i duperellii, niż jedzenia. Moją ulubioną witryną pozostaje świat dzikiej przyrody. Każdego dnia mogę cieszyć się inną broszką, koralikami czy niezwykłymi kształtami. Czego i Państwu życzę.

Obrazy