„Pleased to meet you”, „pleased to meet you” woła ktoś do mnie z pobliskich wierzb. Nieśmiało, gwiżdżąc podobnymi sylabami próbuje odpowiedzieć. „Pleased to meet you” odpowiada wierzba. Wieczorna głowa, zmęczona długotrwałą jazdą przypomina sobie jednak doświadczenia sprzed blisko 25 lat. Wyspa Srjednij Ostrow w Zatoce Kandałaksza okrzykiwana z każdej strony rybitwami popielatymi pozwala jednak na oddzielenie charakterystycznego głosu, znad morskiego brzegu – „pleased to meet you”. Dziwonie zdawały mi to pytanie właśnie tam (zgodnie z ówczesną rosyjską książką o ptakach miało jej tam nie być). Prawie polarnie i prawie egzotycznie obserwowałem dziwonie na skraju polarnego kręgu, trochę zdziwiony, że tak daleko sięgają na północ. Po powrocie zacząłem je słyszeć na groblach stawów, w wierzbowiskach i na skraju bagien. Zawsze najpierw głos potem dopiero ptak. Wabiony może przylecieć zupełnie blisko i szukać swego wirtualnego rywala. Czerwień samca robi niesamowite wrażenie pod okapem ciemnych wierzbowych liści. Czupurność czubka głowy i ta wrodzona ciekawość pokazują, że mamy do czynienia z jakimś egzotycznym ptakiem. Egzotycznym w sensie subiektywnym, dla mnie samego. Ptakiem, który pyta jak się mam i robi to w różnych dziwnych miejscach Europy. Nigdzie jednak nie jest jakiś pospolity, nigdy nachalny. Jest jak ważny sztandar na swoim wierzbowym maszcie, jakby chciał powiedzieć, że tu, gdzie on jest warto się zatrzymać, bo to cenne przyrodniczo siedlisko. Niebyłości dodaje mu późny przylot, przez co jego wizyty rozrodcze u nas wydają się jakieś ulotne i efemeryczne. „Pleased to meet you” pozwala na transkrypcję ptasiego języka na nasz, choć znaczenie wydaje się zupełnie inne. On, ten naznaczony czerwienią samiec ogłasza raczej, że to: „mój jest ten kawałek bagna”. Mój dla samicy, która zlewa się z tłem łozin. On świeci jak latarnia dla niej i dla innych samców, ona gaśnie w cieniu zakrzaczeń dla bezpieczeństwa jej i jej piskląt. Miło było cię spotkać dziwonio.

Obrazy