Odrzańskie grądy nabrały już liści. Wierzchołki drzew kipią zielenią, a pod ich okapem mroczno. Wszystkie geofity zdążyły już przekwitnąć i złapać ostatnie słoneczne światło przed zazielenieniem nieba. Na parterze i na pierwszym piętrze Odrzańskich Łęgów swoje miejsce na ziemi ma muchołówka białoszyja. Lubi dobrze wykształcone grądy, w których jest sporo dziupli i terenów łowieckich. Nie jest zbyt częsta w Polsce, a odrzańskie lasy, podobnie jak te z Puszczy Białowieskiej, są doskonałym miejscem rozrodu muchołówek białoszyich. Ciemne wnętrze lasu, napełnione tajemniczym śpiewem muchołówki daje wrażenie, jakbyśmy byli w nieoświetlonej kaplicy, raczej romańskiej, gdzie przez małe, warowne otwory wpadają promienie słoneczne. Jej śpiew pasuje do anturażu bujnej zieleni z przebłyskami, które raz po raz wynurzają się z pomiędzy falujących na wietrze liści. Ten niby jaskrawo ubarwiony ptak, podobnie jak zebra doskonale wpasowuje się w grę migających promieni i czasem zlewa się z pniami lip czy grabów. Wystarczy im mała dziupelka, przy której można polować na owady, śpiewać i wykarmić młode. Takie proste, a lasów z muchołówkami białoszyimi wcale tak dużo nie ma. Nad Odrą, między Brzegiem Dolnym a Głogowem mieszkają od lat i widać bardzo im tu dobrze.

Obrazy