Noc. Daleko na zorzy zaczęły pojawiać się sylwetki zbliżających się, czarnych i mało aerodynamicznych stworów. Byłem dzień wcześniej, o tej samej porze i w tym samym miejscu, ale nie widziałem ani jednego buczącego najeźdźcy. Ostatnia noc jednak obfitowała w chrabąszcze majowe. Widać ziemia nagrzała się na tyle, że dorosłe chrząszcze opuściły kolebki poczwarkowe i ruszyły w poszukiwaniu przygód. Przygód, bo oprócz żerowania muszą się jeszcze rozmnożyć. Przez wiele lat słuchałem opowieści o obfitych rójkach chrabąszczy, ale jakoś ich nie było. Raz, jadąc pociągiem przez Koluszki widziałem w połowie lat 90. drzewo oblepione tymi owadami, tuż przy samych torach w pobliżu stacji. Potem przez lata znów nic. W ostatnich latach jakoś zaczęły się pojawiać. Rano znalazłem kilka na kwitnących jabłoniach w sadzie. Chowały się w cieniu. Nie miały już wigoru do rojenia jak w nocy. Spokojne ruchy, trochę mlaskania żuwaczkami i po rozłożeniu pokryw znikały w wiosennym krajobrazie zadrzewień. Niektóre dały się jednak sfotografować. Zaczął się czas uczty dla dzięciołów, borowców wielkich, a za chwilę dla lelków.

Dopowiem tylko, że chrabąszcze, kiedy nie było telefonów komórkowych i komputerów służyły do podrywania dziewczyn. Wrzucane za koszulę wywoływały piski, ucieczki i gonitwy, co zdaje się robiło wrażenie na nastolatkach. Reakcja była natychmiastowa, żadna komórka dziś tak szybko i skutecznie nie działa. Do tego trochę szeleszczą jak chodzą i czepiają się pazurkami. Gdy dodamy, że działo się to wieczorową porą, to zrozumiemy naszych rodziców i dziadków w tych zabawach. Ile musiało im to dawać radości w nastoletnim godowaniu… Czy ktoś się teraz odważy? Można podpaść wszystkim po kolei.

Warto pamiętać, że chrabąszcz majowy jest do pomylenia z chrabąszczem kasztanowym. Różnią się głównie kształtem odwłoka. Za kilka tygodni pojawi się ich mniejszy krewniak – guniak czerwczyk.

Obrazy