Inne siedzą jeszcze na jajkach, innym właśnie się klują pisklęta, jeszcze innym dziki zjadły dobrze doinwestowane dwa jaja. Te, które mają już młode muszą ciągle kontrolować sytuację, podać śniadanie non stop aż do obiadu, obiad, a w zasadzie od razu deser, podwieczorek i kolację aż do nocy. Muszą rozglądać się na boki czy nie kręci się lis, czy gdzieś nie ma kuny w pobliżu, jastrzębia, myszołowa czy kruka. Ciągły strach o dzieci. Ciągłe regulowanie ostrości. Co się dzieje, blisko, co dzieje się gdzieś dalej, gdzieś indziej? Związek pary, żurawi z młodym to inwestycja z pełnym oddaniem. Można by ludzi przed urodzeniem dzieci wysyłać na szkolenie. I jeszcze tylko pisklęta muszą przetrwać noc na platformie z roślin otoczonej wodą. I tak przynajmniej do uzyskania lotności w czerwcu. Potem młode mogą trzymać się rodziców nawet do następnego sezonu.

Jest jeszcze on. Żuraw, który ma czyste plecy. Nieubrudzony wysiadywaniem, kopulacją, wewnętrznym alertem i odpowiedzialnością. Tu poleci, tam spojrzy, pozagląda do rewiru lęgowego pary. Odwiedzi nielęgowych kuzynów, z którymi pokrzyczy, coś przekąsi i znów poleci popatrzeć jak para dwoi się i dwoi, bo najczęściej wodzi dwójkę piskląt. On musi być tylko najedzony, musi pokrzyczeć czasem na innych. Musi wścibić nos do olsu sąsiada. W południe znów jakaś drzemka na polu, trochę nowych kiełków, jakiś owad. Luz. Ważne, że go widać, słychać i że wszystkie pary wokół wiedzą, że taki wolny kawaler kręci się po okolicy. Patrzyłem ostatnio na takiego absztyfikanta bez sukcesu, który chodził wokół małego śródpolnego olsu i dokuczał parze. Oczywiście nie wchodził na bagno. Pokrzykiwał, zaczepiał, ciągle kontrolował. Do czasu. Z moczarów wyszedł ojciec niedawno wyklutych piskląt, przegonił kawalera i już cały dzień para mogła zajmować się swoimi rzeczami, wedle własnych upodobań, własnych ścieżek i własnego bagiennego menu.

Obrazy