Jest taki tydzień w kwietniu, a może dwa, kiedy błękit nieba wlewa się do wody w postaci żab. Samce na krótką chwilę stają się niebieskie, aby zwrócić uwagę samic. Wszystkie gnają w kierunku płytkich mokradeł, w szalonym pędzie, chuci, pożądaniu. Dziesiątki, czasem setki niebieskich samców w monotonnym śpiewie przypominającym chlupot wody godują i zrobią wiele by zbliżyć się do samicy. On obejmie ją czule (to tylko tak wygląda). Poprawię się i napiszę tak: Obejmie ją tak mocno, by inny samiec nie zawładnął nią podczas składania skrzeku. Całe moczary trwają w magicznym, trochę szamańskim tańcu rozmnażania. Każda taka noc, każdy taki dzień, to czas żab moczarowych – błękitnych na chwilę samców, które szaremu przedwiośniu nadają egzotyki. Pul, pul, pul, pul, pul….i tak bez końca. Potem nagła cisza i wszystkie znów są brązowe, płowe, w kolorze liści jesiennych i traw.

Obrazy