Zawieszone na zboczu źródlisko, olchy i miejscami zmarznięte jeszcze dno lasu. Zimową pustkę rozświetlają pierwsze śnieżyce wiosenne. Zazwyczaj wysokie, z dobrze rozwiniętymi liśćmi, wiszące w dół. Dziś, jak to bywa z urodzonymi w marcu, większość „uśmiechniętych” kwiatów skierowana była ku górze, a liści jak na lekarstwo. Czasem można by je nazwać śnieżycami bezłodygowymi. Zadarte ku słońcu poszukiwały swego miejsca w przebijającym się świetle, przez nagie jeszcze korony drzew. W kryjówce z krzewów śpiewał już głośno strzyżyk, resztki czerwonych piór dzięcioła oblewały zieleniejący się od mchu wykrot. Widać ucztował tu jastrząb. Z góry padał pierwszy, ciepły, wiosenny deszcz, a na gliniastej drodze odznaczały się świeże tropy wilka. Małe gwiazdki śnieżyc rozświetlały dzisiejszą ciemnicą pod nadciągającymi, ołowianymi chmurami. Przepychanki wiosny z zimą. Lód pod stopami i kwiaty w oczach. Takie rzeczy dzieją się tylko w marcu.

Obrazy