Kiedy w Krainie Parhelionu spowitej codziennymi mgłami, burzami śnieżnymi i wiecznym chłodem zbliżał się dzień światła, z całej okolicy zaczęli schodzić się pielgrzymi. W nienagannej bieli podążali na spotkanie z chwilą. Z ulotnością, lekkością, z efemerycznym, ale prawdziwym światem atmosferycznych cudów. Cały świat namalowany przez śnieg, czekał na niezwykłość, która zdarza się w owej krainie tylko od wielkiego święta. Widoczność ograniczona do dwudziestu metrów i wszechogarniająca wilgoć zadymki śnieżnej nie wskazywały, że to właśnie dziś. Nagle, wszyscy wędrowcy zastygli w słupy soli kamiennej. Niebo zaczęło rozstępować się gdzieś na zachodnich rubieżach tego państwa i na kilkanaście minut cały ten baśniowy świat napełnił się ciepłym światłem zachodzącego słońca. Tak podniosłej chwili, przepełnionej emocjami dawno nikt tu nie odnotował. Nikt też nie śmiał się poruszyć. Pochylone w chwili zadumy chochoły zdawały się mieć setki lat. Smagane życiem i podróżami atlantyckiego wiatru dotarły na święto Parhelionu. Cisza, zaduma i powaga niezwykłego świata, zamroziły podróżnych w twardej szadzi. Po kilkunastu minutach powróciły śnieżne chmury i przykryły światło pewnej, tajemniczej mocy do następnego święta. Kraina i jej mieszkańcy kolejny raz zasnęli w zimowym letargu. W mroźnej i niedostępnej części, również naszego świata.  Słońca poboczne sprawiły, że już na zawsze, wieczór ten zostanie w mojej pamięci. To wielki dar uczestniczyć w baśniach na żywo. Czego i Państwu życzę tej zimy.

Baśń Obrazy