Wiatr nabierał charakterystycznego szumu, a nawet niektóre porywy zaczynały huczeć mi w uszach szczególnie mocno. W jednym z naszych społecznych rezerwatów sprawdzałem bobrowe tamy. Z ciekawością przyglądały mi się bieliki i kruki. Z daleka dochodziły do mnie z wiatrem popołudniowe klangory żurawi. Jeszcze tylko spłoszone krzyżówki zmieniły lądowisko i wylądowały w kolejnym oczku. Wody wokół woderów nie brakowało. Ten przeszywający, wiosenny/zimowy chłodek otulał kolana, a one drętwiały od zimnej wody. Chłód zachęcał do szybszego marszu. Nagle, tuż za sobą usłyszałem jedno charakterystyczne zawołanie. Nie spodziewałem się wąsatki w tym miejscu. Tym bardziej, że wcześniej, ani po renaturyzacji łąk i bagien, nigdy jej tu nie było. Pojedynczy samiec zainteresował się mną trochę i pozwolił na bliższe spotkanie. Żerował w splątanych, starych trzcinach i przemykał tuż nad wodą. Był w swoim świecie, wtopiony pomarańczowym odcieniem w grube źdźbła trzcinowego lasu. Trochę nasion, kokon, pajączek wydobyty z oprzędów. Bez pośpiechu czesał kolejne łodygi. Czasem odezwał się krótko, zatrzymał i znów żerowanie.  Po dłuższej chwili rozpłynął się w kolejnej kępie trzcin. Wiatr przykrył nawet najgłośniejsze zawołania. Duch nie wąsatka. Na koniec przeleciał mi nad głową kruk. Zakruczył coś pod dziobem i świat ogarnęła styczniowa, szara rzeczywistość. Egzotycznie ubarwiona wąsatka była jak mały, zagubiony płomyczek z ogniska.

Obrazy