Nagle całe niebo wypełniło się łabędziami. Malowały swoimi skrzydłami szarość na niebiesko. Malowały niebo. Jakby chciały przegonić zasłonę z chmur. Świst skrzydeł przecinał południowe, pękające na chwilę niebiosa i odkrywał delikatne rozświetlania. Odcienie bieli niemych łabędzi wtapiały się w puch chmur. Teatralne pozy, szyje jak wskazówki kompasu wyciągały się w południowe przestrzenie. Ku chwilowemu słońcu. Wszystkie razem, wszystkie w jednym kierunku. Były na niebie tak długo, jak długo świeciło przytłumione słońce. Gdy tylko zrobiło się ciemniej, gdy chmury zasłoniły południowy horyzont, wszystkie łabędzie zapadły na łąkowym rozlewisku. Bardzo lubię odgłos skrzydeł łabędzi niemych. Potrafi on rozciąć mgłę, smutek i codzienną szarość. W locie zimowe rzepakojady stają się dostojniejsze, bardziej królewskie. Są cudownymi ilustracjami wszelkich książek spowitych baśniowymi opowieściami. Niebo napełnione niemymi sylwetkami jawi się gracją i elegancją. Rozmytym tańcem w przestworzach, choreografią wyjętą z głowy Piny Baush. Synchronicznym wybijaniem taktów. Resztę może sobie każdy dopowiedzieć i przeżyć.

Obrazy