Patrzymy przez okno i widzimy puchate wróble, mazurki, bogatki. Zimą wszystkie ptaki wydają się większe. Wszystko za sprawą napuszonych piór. Poduszka powietrzna między skórą a dachówkami piór, to najlepsze rozwiązanie na zimę. Czy dla wszystkich? Oczywiście, dla wszystkich. Czasem trzeba jednak coś zjeść w innym środowisku. Pod wodą. Zimorodek strzela ciałem do wody, wyskakuje, otrzepuje się i po wszystkim. Grążyce mają „tłuste” pióra i tak szybko nie mokną. Wychodzą z wody jakby z piaskownicy. Są jednak ptaki, które generalnie zdobywają pokarm pod wodą i to aktywnie schodzą głębiej. Kormorany! To one wybrały model „moczenie-suszenie”. Gdy nurkuję, zabieram ze sobą kilka kilogramów ołowiu, bym mógł swobodnie się zanurzyć. Poziom zanurzenia reguluję ilością powietrza w jackecie. Gdy kormoran ma mokre pióra (nie ma w nich powietrza), łatwo mu się zanurzyć i poszukiwać ryb na większych głębokościach. Mokre pióra to coś w rodzaju ołowiu i obniżenia „ciśnienia” w kamizelce z piór. Po dłuższym nurkowaniu kormoran ma coś w rodzaju zanurzenia peryskopowego, w zasadzie widać tylko szyję i głowę na powierzchni. Reszta pod wodą. Jak już sobie poje ryb, to mokre pióra zaczynają być problemem. Trudno wzbić się w powietrze, trudno lecieć. Po wyjściu z wody, która zapewniała w miarę stałe warunki termiczne, na lądzie robi się też chłodniej, zwłaszcza teraz. Jedyny sposób na zapewnianie ciepła i warunków do latania, to suszenie. Trzeba wyjść z wody na brzeg, kołek, kamień, a nawet statek. Rozłożyć skrzydła i jak najszybciej się wysuszyć. Trzeba pozbyć się ołowiu! Oj znamy to, gdy po wyjściu z wody butla i jacket stają się bardzo ciężkie. Moczenie-suszenie, to sposób na dwa środowiska. Zabiera trochę czasu, ale po co się spieszyć, ryby to kaloryczny pokarm. Zwłaszcza te kradzione.

Obrazy