Trochę się zdziwiłem, gdy zobaczyłem wędrującą traszkę o tej porze. Przymrozek, chłód i ona. Zmierzała w kierunku specjalnie przygotowanego zimowiska dla nietoperzy. Dawny silos przykryty pryzmą ziemi, pni, gałęzi i kamieni. Od kilku lat zimują tu traszki zwyczajne…Tym razem jednak moje zdziwienie było jeszcze większe, kiedy okazało się, że tym późnym podróżnikiem jest traszka górska. To nowe stanowisko tego gatunku i tym bardziej cieszy, że jakieś dwieście metrów od mojego domu. To najbardziej na północ wysunięte miejsce występowania tej traszki na Wzgórzach Trzebnickich. W zasadzie jedną nogą była już w Dolinie Baryczy. Gładki, intensywnie pomarańczowy brzuch i te przebłyski niebieskości na skórze. Jeszcze niegodowa, ale już piękna. Poza okresem rozrodczym nieczęsto się je ogląda. Tym bardziej cieszy odkrycie ich zimowiska. Szkoda tylko, że było już dość ciemno do fotografowania i szału nie było. Jest dokument. Poszła sobie w zakamarki mszystym duktem. Bardzo, bardzo wolno, w rytm znanej tylko sobie muzyki. Nie był to z pewnością „Thrash metal”. Raczej traszkowy marsz. Zdążyła! Zima idzie! „Nie ma na to rady”.

Obrazy