Puszczański grzyb, charakterystyczny dla wilgotnych grądów i łęgów, choć bywa też w różnych innych siedliskach, a nawet w ogródkach. Opieńkę miodową podzielono na nowe gatunki, ale dziś nie o systematyce mykologicznej. Dziś o tym jak grzybnia opanowuje kolejne martwe pnie i pomaga w rozkładzie drewna na czynniki prostsze. Grzybnia opieniek w postaci ryzomorfów oplatających pnie potrafi wydzielać światło bioluminescencyjne w kolorze zielonym, trochę przypominającym  kiczowate figurki sprzedawane na odpustach, które potrafią zaświecić. Zdarzało mi się w ciemną noc oglądać i takie cuda. O świetle opieńkowej grzybni wspominali górnicy (stemple w kopalni) i żołnierze z okopów wzmacnianych drewnem (tu przy okazji było to światełko nadziei). Właśnie teraz, tam gdzie nie zebrano owocników tysiące kapeluszy zaczyna zasłaniać całe pnie, kłody i butwiejące kloce. Las “kwitnie” grzybami. Zwłaszcza w takie deszczowe dni jak dziś, opieńki oblewają swym miodem dno bujnego lasu. Może się zdarzyć, że owocniki z jednego pnia są jednym osobnikiem. Może się zdarzyć, że grzybnia jednego osobnika może pokrywać kilka kilometrów kwadratowych. Będę to zawsze podkreślał, że grzyby jeszcze nas zaskoczą. Są tajemnicze, a my widzimy wierzchołek góry lodowej. Była era dinozaurów, era ludzi, czy będzie era grzybów?

Obrazy