Gdy przychodzi wilgotna, polska jesień, wszystkie martwe drzewa ożywają. Przeplecione niewidocznym światem strzępek grzybów, nagle wybuchają setkami owocników. Różne gatunki chcą nam pokazać, że one tu są, żyją i liczą na kolejne lata. Gdyby tak powiększać kawałek martwego drewna pod binokularem, a potem pod mikroskopem zdziwilibyśmy się ile tam gatunków i tysięcy osobników. Wszystko to gra jak w zegarku, by zgromadzone związki organiczne oddać nowemu pokoleniu drzew. Taki rozkład trwa latami i każde upadłe drzewo wydaje się być osobnym kosmosem, ekosystemem, światem. Wszystko kręci się wokół ksylofagicznych organizmów, które nawet w próchnie odnajdują składniki odżywcze.

A my? Musi minąć wiele czasu abyśmy dostrzegli potencjał tej nieznanej ciągle apteki. Głośno ostatnio było w mediach o polskim odkryciu lekarstwa na raka w dżdżownicach. Ile substancji czynnych jest w tym, co zjada martwe drewno? Zanim nie odpowie się na to pytanie, warto pamiętać by pozostawiać takie kosmosy na przyszłość. Dziś zachwycił mnie kawał pozostawionej w lesie kłody. Grzyby, owady i ten cichy chrobot ze środka to ogromna wartość tego miejsca. Czy Tolkien patrzył na takie właśnie tajemnicze wejścia do innego świata? Czy zaglądał do dziupli i konfrontował ten jakże tajemniczy widok z industrializacją? Być może. Z pewnością to wejście do pnia drzewa może przywoływać wiele znanych obrazów: domki Hobbitów, tajemniczą norę z Alicji z Krainy Czarów, a nawet film Avatar z tymi przedziwnymi, podobnymi do grzybów organizmami. Ile w tym inspiracji, pomysłów i tajemnic. O krasnoludkach nie wspomnę. Z martwym drewnem jest trochę jak z matematyką. Wydaje się, że to już zero, ale zero to w matematyce też wynik. Warto o tym pamiętać.

Obrazy