Rozlewiska po nawałnicy mocno ożyły. Pojawiają się siewki, kumaki godują na dobre, pojawiało się też wiele czapli, żołny żerują nad trzcinami. Wielkim skrzeczeniem objawiało się polowanie jastrzębia na czaplę, która w popłochu wpadła jak kamień w wodę i uratowała się przed drapieżnikiem, który to odleciał z kwitkiem w różowe niebo. Słońca już nie było. W wieczornej poświacie zorzy rozpoczął się teatr końskich cieni. Pastwisko rozbrzmiewało co jakiś czas rżeniem. Jeden z koni stracił kontakt wzrokowy ze swoim kamratem i rżał na całe końskie gardło. Ruszył galopem na poszukiwania, kolejne konie przyłączyły się do niego i nagle łąki wypełnił tętent. Wszytko drżało. Nie wiem, czy konie mnie słyszały, gdy zachwycałem się zjawiskiem. Wiem, że ja słuchałem koncertu końskich kopyt z dużą atencją i podziwem. Kilka z koni zaczęło podążać nad rozlewiska, gdzie fotografowałem kumaki. Same w sobie, w szarości nocy, były już słabo widoczne i nie interesujące dla obiektywu. Dopiero ich odbicia w brudnym różu wody nabierały malarskości. Dynamizm ciał mieszał się z impresjonizmem sylwetek. Rozmycie z płynnością ruchu malowało swoje pejzaże. Konie zlewały się ze sobą, tworzyły fantastyczne stwory, żywcem zabrane z bajek o rycerzach, księżniczkach i tych wszystkich konotacjach, które kazały śmiałkom wykonywać głupie zadania, by zdobyć nie zawsze piękną córkę króla, a zwłaszcza jego połowę królestwa. Noc zapadała się w swojej ciemności, aż w końcu zabrała końskie cienie do swojej otchłani. Zostały dziesiątki borowców, które kręciły się nad wodą i objadały się masą owadów przyciąganych końskim zapachem.

Dodam tylko, że konie z Fundacji Tara pracują w naszych rezerwatach na rzecz bocianów, czajek, kszyków, żurawi i wielu innych zwierząt, które korzystają z bogatych w pokarm, otwartych pastwisk.

Obrazy