Trzeba nie trzeba, ale on już jest. Blisko dwadzieścia lat ta azjatycka rybka żyje w naszych wodach. Jest gatunkiem obcym w naszej ichtiofaunie. Dostała się do nas wraz z narybkiem karpia, który przybył tu z Węgier, ponoć w 2000 roku. W ciągu kilkunastu lat czebaczek amurski skolonizował większość naszych rzek i innych akwenów. Jest konkurencją dla rodzimych ryb. W jednym z naszych oczek wodnych na łąkach stał się gatunkiem dominującym i sięga 70% składu gatunkowego! Dziś siedziałem w Baryczy, w swojej podwodzie i trochę z przerażeniem odkryłem, że roi się  tu od czebaczków. Czekałem na różanki, które kilka  lat temu dokładnie w tym miejscu fotografowałem, a dostałem azjatycki pakiecik. Dynamika w przyrodzie to normalna rzecz, gorzej jednak gdy w przenoszeniu gatunków pomaga człowiek (zresztą co ciekawe nikt nie ponosi odpowiedzialności w takich przypadkach, stało się i już). Skutki takich działań są zatrważające. To co zrobił okoń nilowy w jeziorach afrykańskich przyprawia o zawrót głowy (odsyłam do książki Tijs Goldschmidt. Wymarzone Jezioro Darwina. Dramat w Jeziorze Wiktorii. Prószyński i S-ka. Warszawa 1999). Wyginęły endemiczne pielęgnice, które podobnie jak zięby Darwina były przykładem specjacji – przykładem tworzenia się nowych gatunków. Procesu, który moglismy obserwować tu i teraz, praktycznie na żywo.Tragedię ichtiologiczną przeżywają rzeki w USA, gdzie wprowadzono wielkie, azjatyckie karpiowate, które wycinają w pień rodzime gatunki. Podobnie dzieje się w hiszpańskiej rzece Ebro, gdzie niemiecki miłośnik ryb wypuścił kiedyś sumy i dziś hiszpańscy ichtiolodzy z przerażeniem odnotowują spadki liczebności ryb rodzimych. Wody otwarte to nie akwarium, to wielkie dziedzictwo rodzimej przyrody, które wymaga ochrony i ogromnej odpowiedzialności. Trzeba nam go? “Nie czeba!”

Obrazy