Gdy w życiu pojawiają się młode, cały dotychczasowy świat zmienia się bardzo szybko. To czego rodzice bali się do tej por, blednie w porównaniu ze strachem o zdrowie, czy życie pisklaka. Geny dobrze opakowane w młodym, wydają się być tak cenne, że nie ma innych racjonalnych zachowań niż opieka. “Parental care” to dobre określenie, które przewija się w wielu pracach naukowych. Raz uczestniczą w opiece obydwoje rodzice, raz matka, rzadziej sam ojciec. Ilość wkładanej energii w wychowanie, prowadzić może nawet do śmierci rodziców. Wszystko stawiamy na jedną kartę, na geny! To powoduje, że gatunki ciągle trwają. Na fotografii łyska pokazuje młodemu, gdzie szukać pożywienia. Trzeba nauczyć się, że lepiej dziobać rośliny niż kamienie. Co ciekawe, po łyskach nie widać zmęczenia. Zawsze są w ruchu, wręcz w nerwowym ruchu. Wydaje się, że traktują swoje młode trochę jak nauczyciele w dawnej Wrześni. Karcą, pokazują i ciągle się poruszają. Patrzenie zaczyna męczyć, gdy kiwająca się łyska pokazuje setny raz zwitek roślin i wkłada je do dzioba młodemu. Jak na nie patrzyłem, czułem się jakbym został z trójką małych dzieci sam na cały dzień, a każde chciałoby kaszy o innym smaku, o innej porze i raz z talerzyka, raz butelki a raz z miseczki. Wieczorem taki rodzic zasypia od ręki i cieszy się, jeśli nie trzeba odgrzewać kaszy w środku nocy. Ptaki grzeją kaszę cały czas i po pierwszych lęgach bywają czasem drugie, rzadziej trzecie. Kiedyś w Zatoce Kandałaksza, gdzie dzień polarny królował przez 24 godziny obserwowałem pliszki siwe, które karmiły swoje młode. Mało wtedy spałem, bo świat ciekawy, a one z tą samą częstotliwością karmiły swe dzieci przez cały dzień. Ile energii? Dużo, ale ma to sens. Okres wegetacji zaczyna się tam późno i szybko kończy. Trzeba zdążyć. Gdy dzień długi, karmienie przyspiesza wzrost piskląt i te mogą szybciej rosnąć. Wysiłek warty północy. Ot taka refleksja po oglądaniu łysek.

Obrazy