Wysoko, wysoko, za górami, za rzekami, nad reglami, żyją sobie ptaki z żółtymi dziobami. Wszystkie siedzią wysoko na skałach (powyżej 1800 m n.pm.) i krążą. Chichoczą chrapliwie, zajadają się owadami i coraz częściej zaglądają do wszelkich schronisk i jadłodajni. Naród wyciąga pomocną dłoń, ptak głodny dziób i komensalizm trwa.

Nie wiem czy to dobrze, ale gdy zwierzaki są większe, zaczynają się robić problemy. Pomagałem kiedyś w wychowywaniu synantropijnych niedźwiedzi i najczęściej taki związek z ludźmi kończy się źle dla zwierząt. Pokarm niewłaściwy, zmiana zachowań, odchodzenie od utartych przez tysiące lat mechanizmów, to często pułapka i czasem ślepa droga pchająca gatunek do wymarcia. Oczywiście są też gatunki, które ewolucyjnie korzystają na synantropizacji. Na przykład do tej pory wróble korzystały z tego, co pozostawiał człowiek na polu, w ogrodzie, w karmie dla kur czy innych zwierząt domowych. Ale gdy zmienia się rolnictwo, kończą się kury na podwórkach, a nowe dachy są pozbawione szczelin, liczebność wróbli spada. Nawet porządek na ulicach i brak jadalnych odpadków, okruchów chleba może mieć wpływ na liczebność tych wydaje się pospolitych ptaków.

Jak będzie z wieszczkiem, nie wiem. Patrzę jak doskonale reagują na każdy okruszek na szlaku, jak zaglądają w talerze, a nawet żebrzą. Mnie te ptaki zachwycają, swoją lekkością, zwinnością i szybkością reakcji. Mają też w sobie taką ciekawość wyrażaną kręceniem głowy i przyglądaniem się wszystkiemu co wokół. Łączą w sobie cechy kawki i szpaka. Inteligencja krukowatych pewnie też ma znaczenie. Przeżyłem dziś z nimi dobre chwile, więc się chętnie dzielę.

Obrazy