Wokół pola bez chwastów. Zboże od linijki, wszytko idealne. Nigdzie tam nie widać ptaków. Jeden z rolników, nie przesadził z chemią i całe pole tętni życiem. Zboże ładne, a na okrajkach łany chabrów bławatków. Część już przekwitła, część nadal kwitnie, część za chwilę zakwitnie. Co chwilę z pobliskiej alei opadają szczygły, zawieszają się na łodydze bławatka i wydziobują świeżutkie nasiona. Towarzyszą im makolągwy. Szczygły nurkują w niebieskościach, nad chabrami są tylko przez chwilę, po czym ich ciężar powoduje, że winda chabrowa jedzie w dół. Widać tylko poruszające się miejsca między niebieskimi kwiatami, a pastelową zielenią. I tak ciągle przelatują i zanurzają się. Szczęście, którego można tylko zazdrościć. Niewielki płat chwastów a taka wartość dla przyrody. O dziesiątkach błonkówek nie wspomnę. Chabry poza bankiem nasion dla łuszczaków, poza estetyką i marką niebieskości mają jeszcze jedną wartość. Mianowicie posiadają właściwości lecznicze – przeciwzapalne. Myślę sobie ile jeszcze czynnych związków tkwi w roślinach, a my o tym nie wiemy. Ochrona przyrody, to nie tylko fanaberie biologów, to przyszłość kolejnych pokoleń i patrzenie bardzo horyzontalne w przyszłość. Nie ma znaczenia czy to chaber, heban, konwalia, świerk, nagietek, wszystkie one mają wartość jak nie dla nas, to dla innych zwierząt.

Obrazy