Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem łan pełników z okien pociągu, zakochałem się w nich od pierwszego spojrzenia. Widywałem je potem w różnych miejscach, ale dopiero ostatni powrót pociągiem z Warszawy, w zeszłym tygodniu, spowodował, że musiałem odwiedzić pełnikowe łąki na nowo. Widok łanu pełników w pobliżu Częstochowy, zza szyb przywołał wspomnienia z północnej Rosji, kiedy to kolejne godziny spędzaliśmy w pociągu, w którym nie otwierały się okna, a para z urządzenia “kipiatok” rozchodziła się wraz z zapachem czaju po całym eszelonie. Za oknami migały mi torfowiska wypełnione po horyzont owocującą wełnianką, różowe od rdestu wężownika łąki i w końcu piękne polany usiane pełnikiem europejskim. Widziałem go, ale zza szyb. Dopiero gdzieś tam, nad Zatoką Kandałaksza, powyżej Sołowek trafiłem na pełnik rosnący na skraju torfowiska. Nieco dalej rosły obuwiki, rosiczki i niezwykły storczyk Calypso. Bogactwo łąk i torfowisk przytłaczało swoją bujnością i kwieciem. “Chwalcie łąki umajone” było tam jak najbardziej uzasadnione. W mojej okolicy pełnika już nie ma. Przez lata był wykopywany i przenoszony do za suchych ogródków, zarastały łąki, zmieniało się rolnictwo, a pełnik wypełzał ze środowiska. Na szczęście, mimo rozproszenia jest on jeszcze w wielu miejscach Polski i mam nadzieję, że będzie się odnawiał. A sam kwiat “pełen” płatków, pręcików, słupków i delikatnego zapachu zachwyca swoją urodą i proporcjonalnością. Stąd dzielę się z Państwem, tym co udało mi się zobaczyć w deszczowy dzień i tym, co wróciło z pierwszej wyprawy pod krąg polarny. Pełnia za chwilę, więc cieszę się, że pełniki wypełniły mój czas w oczekiwaniu na wielki księżyc.

Roślina chroniona i trujące. Zostawmy ją w naturalnym środowisku. Łąki z pełnikiem są ważne dla bocianów…wilgotne i pełne pożywienia.

Obrazy