Malutkie jajeczko w bruździe dębowej kory. Od tego zaczyna się odyseja drzewna kozioroga dębosza. Wykluwa się mała larwa i wchodzi do świata dla nas nie widocznego. Drąży otwór w starym dębie. Tworzy sieć niezwykłych kanałów, które przez lata będą służyć dziesiątkom gatunków stawonogów, czasem jaszczurek czy nawet małym ssakom owadożernym. Przez lata będą je rozkuwać dzięcioły czarne, będą powiększać otwory i uczynią z dębu odrębny ekosystem. Pojawi się ciołek matowy, rębacze, paśniki i te wszystkie organizmy, które lubią ciemne korytarze i mroczne klimaty. Nasza larwa, w końcu (po 3-4 latach), kolebce poczwarkowej zamieni się w imago i właśnie o tej porze usłyszymy charakterystyczny chrobot, tuż spod kory. Najpierw pojawi się antenka, która zbada otoczenie: natężenie światła, temperaturę, zapach. Potem w otworze pojawią się wielkie żuwaczki. Chwila na pniu w pobliżu otworu i szybki marsz w górę, w poszukiwaniu partnera/partnerki. W ciemności kopulacja. Samica poszukująca bruzdy w korze i cykl się zamyka. Dorosłe chrząszcze stają się już tylko ozdobą lata, pokarmem i refleksją nad przemijaniem. Dąb z koziorogami to symbol przemijania. Dlatego trzeba ciągle dbać by były nowe pokolenia dębów, by dożywały swojej starości, na którą tak bardzo czekają te wielkie kózki.  Koziorogi dębosze są chronione i nie wolno ich chwytać, łapać i nadziewać na szpilki.

Obrazy