Z każdym dniem przybywa owadów. Jedne jak ten borczyniec zimowały w postaci dorosłej, inne w postaci jaj, a kolejne czekają na swoją kolej w poczwarkach. Śpiewają już świerszcze i turkucie. Inne prostoskrzydłe jeszcze w postaci nimf i czeka je kilka linien, aby doczekać się postaci dorosłej. Warto tym wszystkim bździągwom przyglądać się z bliska. Mają swój oręż w postaci aparatów gębowych – kłujki, ssawki, trąbki. Jedne piją drugie liżą, inne gryzą jak Reksio szynkę. Z bliska wyglądają jak postaci z Gwiezdnych Wojen lub statki powietrzne z naszej wyobraźni. Świat entomologiczny coraz żywszy i bogatszy, warty oglądania i podglądania. Nigdy nie wiadomo, kto kogo zje, kto użyje broni chemicznej, a kto błyskawicznie zniknie. Oczywiście jest jeszcze coś co rzuca się w oczy – kolory. W tej grupie można spodziewać się wszystkiego. Pamiętam swoje rozmowy z nieżyjącym już prof. Romualdem J. Pomorskim, niezwykłym  entomologiem i dobrym człowiekiem, który pokazywał mi skąd się biorą kolory u owadów. Zaglądaliśmy w skrzydła mieniakom w poszukiwaniu struktury, w chitynowe pancerze chrząszczy i cieniutkie skrzydełka błonkówek. Jacek był niezwykłym człowiekiem z ogromną wiedzą i można go było słuchać i słuchać. Warto o nim pamiętać, a ja swój sezon entomologiczny zawsze z nim zaczynam i przykładam Jacka opowieści do tego co widzę. Świat makro staje staje się wtedy jeszcze ciekawszy.

Obrazy