Wieczór, żółte niebo malowane zachodzącym słońcem. Gdzieś za plecami krzyk czapli. Pierwsza myśl lecą czaple na żerowisko. Druga myśl lecą brodzące różne. Trzeci, już rzeczywisty obraz, który wpisywał się w wieczorne niebo wyjaśnił wszystko. Kilka czapli siwych i cztery bociany czarne ciągnęły nad olsami. Razem. Po jakimś czasie skupione stado rozpierzchło się na horyzoncie i tylko bociany czarne zaczęły krążyć tuż nad słońcem. Powietrze napełniło się kumakami, próbowały wylądować gęgawy, para samotników z charakterystycznym zawołaniem zatoczyła koło nad mokrą polaną. Słońce topiło swe barwy za czarną ścianą lasu, a kszyk zaczął ćwiczyć wiosenne beczenie. Każdy zachód słońca w terenie jest czymś niezwykłym. Ożywają na moment ptaki po południowej sjeście i cały wieczór staje się areną śpiewów, krzyków, treli. Jest spektaklem ulotnym, nie do zatrzymania, jak pierwsze dwie dymówki, które nagle pojawiły się nad łąkami. A bociany czarne krążyły, aż w końcu zatopiły się w wieczornej zorzy.

Obrazy