Zapracowany poranek niespodziewanie przyniósł mi prezent. Po nasłuchach żurawi, jeszcze przed świtem pojechałem na niewielkie bagienka, żeby zobaczyć czy te wielki ptaki nie budują tam swoich gniazd. W zadrzewieniu kipiącym jemiołami pojawiły się miękkie dzwoneczki. Bardzo się ucieszyłem na ten dźwięk. W tym sezonie nie widziałem jeszcze jemiołuszek i byłem przekonany, że dopiero nowa zima przyniesie mi te ptaki. Ok 120 osobników okupowało najwyższe piętro wysokich wierzb. Co jakiś czas, jak wystrzelone wpadły w kulę jemioły i żerowały. Potem znów na czubek drzewa. Wiedziałem już, że ich nisko mieć nie będę. Nagrywałem ich głosy i przyszła mi taka myśl. Gdy widuję je zimą, kiedy nasze ptaki nie śpiewają ich głos wydaje się być dominujący, słyszalny z daleka. Wiosną, gdy kakofonia szpaków, drozdów, dzięciołów, zięb, żurawi i innych solistów z pobliskich krzaków nadaje równocześnie swoje audycje, dzwoneczki jemiołuszek, ze swoją monotonią stają się tylko tłem. To jakby odchodząca zima grała jeszcze ostatni koncert, ale już głośna wiosna zagłusza ciszę zimy największą w roku paradą dziobiastych śpiewaków.  Jemiołuszki, nagle jak na wystrzał startera przy biegach odleciały i pozostawiły po sobie objedzone jemioły. Tylko srokosz przyglądał się ze zdziwieniem całemu towarzystwu, jakby chciał powiedzieć – Halo! Drogie Panie, ja tu mieszkam, ja mam gniazdo w jemiole! Jemiołuszki zabrały tajemnicę srokosza na północ, gdzie jeść będą bażynowe jagody, a zwłaszcza komary i inne owady. Jedzą za dwóch. Trawią do dziesięciu minut to, co zjedzą. Nie ma czasu na trawienie twardych nasion w jagodach, więc są naturalnymi siewcami i można by rzec „wektorami” przenoszenia cudzych genów w inne miejsca. Dla nas w Polsce, jemiołuszki to zawsze będą zimowe klejnociki, które swoim pięknem budzą nasz zachwyt.

Krajobraz dźwiękowy