Noc mi trochę uciekła. Czekałem na kolejne niezwykłe zjawisko. Półcieniowe zaćmienie księżyca. Było prawie wszystko. Niebo prawie bez chmur. Księżyc w śnieżnej pełni prawie w śnieżnym anturażu. I był prawie półcień ziemi na “zaćmiewanym” księżycu. od od 23 do prawie 3 w nocy księżyc taplał się w tiulach delikatnych chmur i gdybym nie wiedział, że ma być to zaćmienie to na pierwszy rzut oka nie dało się tego jednoznacznie stwierdzić.Rzeczywiście na chmurach odbijała się “pomarańczowiejąca” poświata  i to zdaje się o to chodziło. Księżyc nieco ciemniejszy, może trochę dramatyczny. Cień Ziemi poza głównym stożkiem cienia nie był aż taki ciemny.  Tak czy inaczej noc w lesie miała swój urok, a w związku z zastanawianiem się się nad cieniem wrócił obraz “Smugi cienia” Josepha Conrada/Korzeniowskiego z całą psychologiczną zaprawą i powieści, i filmu. W uszach zagrała (gra właśnie w komputerze) muzyka z tego filmu, którą Wojciech Kilar zbudował odpowiednio do ówczesnych flot i mórz. Wróciła też scena z Georgii Południowej, statek z czasów Conrada, rdzewiejący na brzegu po ostatnim  i jedynym sztrandowaniu. Ten sam księżyc świecił gdzieś zza gór i pamiętał z pewnością czasy Korzeniowskiego na morzu. Niby nic nie było tej nocy, a jednak tyle emocji księżyc przywołał.

Obrazy