Malowane na porcelanie śniegu zrobiły na mnie duże wrażenie. Czasem galop, kłus, czasem stały i patrzyły. Mróz, biel śniegu, szarość pola i białawość nieba, stworzyły ceramiczny świat. Gdy biegły grzbietem wzgórza, wyglądały jak rysunki, które uciekły z talerza i biegły po jego krawędzi, zawieszone na horyzoncie. Naprawdę chciałbym mieć taki komplet naczyń z tymi jeleniami. Może kicz, znów makatka, ale w przyrodzie nie ma kiczu. Jest tam jakieś ulotne piękno. Gdy przeszły bliżej lasu, stały się znów płowymi jeleniami, żywymi, pozbawionymi ceramicznej grafiki. Trwało to zupełnie krótko, słychać było jak dzwonią kopytami po zamarzniętym polu (talerzu). Chwila niezwykła. Ostatnie lata wydają się obfitować w jelenie. Jednak ich dostojność nie powszednieje. Przeciwnie chce się więcej.

Obrazy