Zatrzymała się na chwilę. Stop. W kępie szczotlichy siwej. Oko wpatrywało się prosto na mnie. Gdyby nie ruch podniebienia powodowany oddechem, mogłaby wyglądać na kamień. Gorący piasek skraju dawnej piaskowni. Pstryk, pstryk i nagle kamienne stop zamieniło się w zwinny galop. Zniknęła gdzieś w zaroślach szparagu, chabrów nadreńskich, rozchodników i szczotlich. Jaszczurka zwinka, bo o niej mowa przemierzała swój rewir łowiecki. Bocian też ją lubi – jeść.

Obrazy