Pisał kiedyś ks. Jan Twardowski w swoim wierszu “Samotność” – “nawet strzyżyk cichnie choć mógłby mi ćwierkać”. Szedłem dziś w Masywie Śnieżnika, jeszcze zanim lud wyszedł w góry i w kompletnej ciszy, pomyślałem sobie, że mógłby mi jakiś strzyżyk zaśpiewać. Przeleciał rudzik, nic. Krzyknęła cicho sójka i nic. Niewyraźnie zapiała zięba i nic. Nagle, ożyła stertka świerkowych gałęzi. Tyk, tyk wydobywał się zaniepokojony głos. Przysiadłem na wielkiej kłodzie. Wiało, ciemna chmura przykryła niedawno urodzone słońce. Tyk, tyk…tyk. Słońce przebiło się, a mój mały falsecista zaczął śpiewać swym wysokim głosem. Jak mysz, zakradał się bliżej i bliżej. Spojrzał, błysnął żółtą gardzielą i napełnił świerkowy, zamarły po wiośnie bór. Taki mały pomyślałem sobie, a mógłby śpiewać Carnegie Hall. Potem znów było cicho i dopiero niżej potok zagłuszał kroki stad pędzących w góry.

Obrazy